Dag 30: Ooievaars

Zondag 30 mei. In Mansilla de las Mulas is het weer vroeg dag, om 6 uur staan de eerste pelgrims alweer naast hun bed en begint het gerommel van het inpakken. We worden er wel wakker van maar de wetenschap dat we nog een uurtje kunnen doezelen is ook niet onprettig. Om 7 uur is voor ons ook de tijd angebroken en we staan op, we wassen ons en we kleden ons aan. De boel inpakken dus. Lekker rustig, dat die andere pelgrims allemaal al weg zijn. Hebben wij de tijd en de ruimte!

Na het inpakken gaat Pierre naar de panneteria, de Spaanse boulangerie, maar helaas is die gesloten. En voor de tweede keer in onze tocht maken we zelf heerlijke koffie en eten sultana's met jam en kaas. We laten het ons er niet minder om smaken.

Daarna gaat Jo nog even naar de buren, de bar, om nog wat foto's op te laden, want dat was gisteravond niet helemaal gelukt. Dat lukte nu weer niet helemaal en we weten niet waar het aan ligt

Rond 9 uur vertrekken we en fietsen door de stad naar het begin van de route. We gaan richting Vilacemana en Vllianuerva de las Manzanas en komen via Villaroane en Torneros terecht in León, een grote mooie stad, een nieuw ijkpunt in onze camino. León is een mooie stad en we fietsen langs de river de stad binnen, steken de rivier over en slaan de hoofdweg door de stad in. Een prachtig geplaviede straat die wat omhoog loopt. We komen uiteindelijk uit bij de kathedraal, weer net zo indrukwekkend als die van Burgos. Wat een gebouw! Prachtige torens, rijk versierd met ornamenten en gothische bogen en roosvensters. We gaan naar binnen en bekijken het indrukwekkende interieur. Schitterende glas-in-lood ramen, een imposante kerk van binnen. We proberen weer en stempel te bemachtigen. Een gids verwijst ons naar de sacristie. Daar staan 5 geestelijken en Jo vraagt om de stempel. Dat kan nu echt niet want de mis staat op het punt om te beginnen. En jawel, 3 minuten later begint de dienst. Die wonen we voor een stuke bij. Wij lopen nog wat rond en horen dat er ook een stempel bij het Officina de Turoismo te krijgen is. We fietsen naar dit toeristenbureau en krijgen daar de stempel van León. Terug naar het plein van de kathedraal. We kunnen geen winkel vinden om een lunch in te kopen. Het is zondag en de winkels zijn dicht. We Besluiten daarom een broodje met koffie op het terras te nuttigen. Van tevoren even opgelet of het niet te duur is en het valt mee. We eten een “croissant gezond”, jawel, dat geeft het in Spanje. Daarna maken swe nog wast foto´s, ook van de kathedraal en de naam ”León” die op het plein vermeld staat. Als we de fietsen weer opzoeken, heeft een duif een flink plakkaat op de tas van Pierre laten vallen. We maken het zo goed en zo kwaad als dat kan schoon met wat water. Daarna kopen we in een winkel wat brood.

We verlaten León weer volgens de route van ons boekje en pikken de route weer op via La Virgen de camino, Santoveniia de Valdonoma, Antimioo en Mozondiga. We fietsen weer over de Spaanse hoogvlakte, de Meseta, een verlaten, uitgestrekt en wat glooiend landschap. Niet even prettig om te fietsen lange rechte wegen, weinig te zien, weinig dorpen, en wat saai. Wat wel opvalt is, dat het landschap er heel droog uitziet, maar dat er heel veel aan irrigatie gedaan wordt. Overal zien we betonnen goten langs de velden en langs de wegen lopen, die goed gevuld zijn met snel stromend water. Ook beekjes worden ermee gevuld. Het lijken al irrigatiesystemen die al heel lang bestaan. We vragen ons echter wel af hoe dat water uiteindelijk op de akkers terecht komt. Wordt het uit de goten gepompt via beregeningsinstallaties die wij kennen? Wij hebben het antwoord niet kunnen ontdekken. De Meseta is nu nog wisselend begroeid, soms met wilde heidestruiken, soms met koren, soms met mais. Nu is hij nog groen maar we kunnen ons voorstellen, dat over twee maanden hier alles verschroeid en geel is, als het koren gemaaid is.

Wat we ook nog niet vermeld hebben is het feit, dat we regelmatig in de pluizen fietsen. Er staan hier kennelijk bomen, die heel veel pluizen produceren, we zien dan enorm veel pluizen door de lucht zweven. Kennelijk is het vruchtpluis van de een of andere boom. Welke, dat hebben we nog niet kunnen ontdekken. Je moet bij het fietsen oppassen dat je niet zo´n pluisje in je keel krijgt want je hoest je te pletter om het eruit te krijgen. Pierre is het twee keer gebeurd. Niet prettig hoor. Zo zien je maar, dat je als pelgrim van alles tegen kunt komen...

We komen terecht in Villar de Mazarite, een dorpje dat zich wel heel erg profileert als rustplaats in de pelfrimsroute van Santiago. Een prachtige auberge in een prachtig gebouw, een mooi plein met een standbeeld van Sint Jacques erop en een mooie Saint Jacqueskerk. De kerken in deze regio hebben niet echt torens, maar de toren bestaat uit een muur, die met een trapgevel eindigt in een top. De klok hangt er meestal in een nis. Wat heel erg opvalt, is dat op bijna alle kerktorterns meerdere ooievaarsnesten te ontdekken zijn. En er zitten echte ooievaars op, die met hun snavels klepperend hun aanwezigheid onderstrepen. Prachtige vogels zijn het. Werkelijk in elk dorp zitten op de kerktoren ooievaars! Mooi om te zien.

In Villar de Mazarith eten we op het pleintje onze lunch. Daarna eten we een ijs bij een barretje. We fietsen verde naar Hospital de Orbido. Op dit traject loopt de Camino de Santiago over een grindweg. Zo´n 10 kilomerter moeten we over een verschrikkelijk slechte grindweg met dikke keien en kleine steentjes. Het is een wonder dat onze banden het houden en dat we niet lekrijden. Heel vermoeiend ook, om elk gat, elke kuil en elke steen te vermijden. Het is werkelijk een vreselijke weg, zo slecht hebben we de weg nog niet gehad. We zij vreselijk blij en opgelucht dat we eindelijk onze weg weer over normaal afalt kunnen vervolgen. In Hospital de Orbido steken we een prachtige oude Romeinse brug over. Ons valt vooral de lengte van de brug op. Minstens 400 meter terwijl de rivier maar 20 meter breed is. We maken weer foto´s en pauzeren in het dorp even waar we een grande cola drinken, met ijs. Heerlijk!

Via Veguellina de Orbigo en Nistal fietsen we tenslotte naar Astorga. De zadelpijn streekt weer de kop op, dus het wordt tijd dat we er zijn. We hebben er al weer dik 90 op zitten en fietsen Astorga binnen. We komen na een steile klim bij de aubuerge, waar nog plaats is. Voor 5 euro kunnen we weer overnachten en krijgen bedden in de kelder toegeweszen. Douchen, omkleden en op naar de pizzeria. Daar hebben we een lekkere salade en een lekkere pizza gegeten. En niet te vergeten een heerlijk glas Cervceza van een halve liter.

Astorga is een levendig plaatsje, waar het gezellig is op het plein. Eindelijk een stad waar we ook eens wat jonge mensen zien.

Dit was het dan weer voor vandaag. Het was een prettige fietsdag vandaag. De komende twee dagen zullen wel wat gaan tegenvallen. Morgen krijgen we de klim naar de Cruz de Ferro voor de kiezen, bijna 30 kilometer klimmen in alle procente... Op tijd naar bed dus, want het zal morgen niet mevallen!

De feiten van de dag:

Afgelegde afstand: 94 km.
Feitelijke fietstijd: 6 uur en 6 min.
Gemiddeld per uur: 15,4 km./uur
Totale afstand: 2.539 km.
Totale fietstijd: 171,0 uur
Weer: hele dag droog en zonnig, 20-28 graden, lichte zuid-westelijke bries

Pijoth ustedes saludos de Astorga. Wellicht a manana!

Met een fietselijke groet

Pijoth