Dag 37: Cabo Finisterre / Fisterra!

Zondag 6 juni
Vanmorgen zijn we iets later opgestaan, om kwart over 8. We hebben allemaal wat beter geslapen. Een keffende hond was nog wel vervelend maar verder prima geslapen. Vandaag gaat het naar Fisterra, of nog preciezer: naar Cabo Finisterre (Kaap Fisterra). En wel met de fiets! En zónder bagage!

Nadat we ons gewassen en aangekleed hebben, hoeven we eens een keer niet in te pakken. Als we klaar zijn gaan we naar beneden om een ontbijtje te nuttigen: een lekker stuk geroosterd brood (echt brood), voldoende jam en boter, heerlijke koffie en heerlijke jus d'orange en een yoghurtje na. Ook krijgen we kiwi´s erbij. We zijn lekker verwend.

We halen de fietsen uit de garage en vertrekken naar ons einddoel, Cabo Fisterra. Daar eindigt namelijk officieel de Camino de Santiago, aan zee. We fietsen van Mazaricos naar Olveiroa en komen tot de concluise, dat het maar goed is dat gisteren in Mazaricos gestopt zijn. Het gaat steeds maar door, stijgen en dalen. Er is in Spanje werkelijk niks helemaal recht en plat. We vervolgen onze weg richting zee en komen bij de afslag naar Dumbria. Op deze rotonde ontdekt Pierre bijzondere bloemen. Bloemen, die je in Nederland tegenwoordig niet meer ziet. Pierre herinnert ze zich nog van vroeger, bij `Coenders-tant`(de moeder van Wiel, Jan, Hay en André), zoals we haar vroeger noemden, groeiden deze bloemen altijd in de tuin. Dat herinnert Pierre zich nog heel goed. Er worden foto´s van gemaakt en we gaan verder. We fietsen door een heuvellandschap, zoals je dat aan zee wel vaker ziet. Op die heuvels staan tientallen windmolens. Als we er onder door fietsen, maken ze een zwaar zoevend geluid. Indrukwekkend! Ook ligt er midden tussen de prachtige heuvels ineens een spuuglelijke rokende fabriek. Een ontsiering van het landschap! We dalen vaak lang af, lekker natuurlijk, maar we maken ons nu al een beetje zorgen over de terugweg... Wat we nu dalen moeten we straks ook weer omhoog, en dat is niet gering!

We dalen de weg af richting zee en slaan rechtsaf. En alweer kijken we tegen een zo mogelijk nog lelijkere fabriek aan, grauw, smerig, lelijk om te zien en grote schoorstenen, waar rook uit komt. Het is echt een rotte appel in een mand, zullen we maar zeggen. Het ziet er echt niet uit. Enfin, we fietsen door naar Cée, en bij de afdaling naar deze redelijk grote plaats hebben we al een prachtig zicht op een baai. Schitterend blauw water, de Atlantische Oceaan! In Cée gaat het linksaf en dwars door de stad en daarna begint het geklim weer. Kilometers naar boven, met dat prachtige uitzicht op de baai. We klimmen naar Corcubion, waar we via een sterk stijgende en slingerende drukke weg naar rechts draaien en komen zo in Sardineiro de Abaixo. We zijn zo een landpunt overgestoken en hebben nu zicht op een tweede baai, aan deze baai ligt Fisterra, ons eindpunt. Slingerend langs de kustlijn over een alsmaar stijgende weg hebben we een fantastisch uitzicht op de zee. Onderweg komen we Sint Jakob tegen, een enorm standbeeld van brons. Hij trotseert de wind en kijkt naar de landpunt van Fisterra. We maken uiteraard foto´s van de baai, de zee en van onzelf mét Saint Jacques. Wat een uitzicht hier! We springen weer op de fiets want we zijn er nog niet. We volgen de weg naar Fisterra, een klein kust- en vissersplaatsje. Overal ruik je de zee en overal ruik je de vis. We fietsen door het plaatsje heen. In Sardineiro en in Fisterra horen we trouwens tijdens het fietsen harde knallen. Even denken we dat we in beide plaatsen welkom geheten worden met saluutschoten! Het blijkt echtrer vuurwerk te zijn, dat boven zee wordt afgeschoten. Het knallenden vuurwerk wordt afgeschoten ter ere van de communicanten. Althans, dat denken we, want we zien hier en daar een communicant lopen. We klimmen langs een smalle kustweg, weer omhoog! We zien in de verte al de Fabo Finisterra, de vuurtoren van Fisterra. We komen bij een punt waar een restaurant staat en waar veel auto´s en bussen geparkeerd staan. Er staat een groot natuurstenen kruis, en wij denken dat dit het eindpunt van onze tocht is.

Het wordt tijd dat we gaan uitleggen, wat we hier eigenlijk gaan doen. Wat hebben we hier te zoeken, na onze fietstocht naar Santiago de Compostela. Nou, sinds mensenheugenis trekken pelgrims, nadat ze Santiago de Compostela bereikt hebben, verder naar de zee. De Sint Jacobsroute eindigt namelijk officïeel bij de zee, zoals we al schreven. Cabo Fisterra betekent dan ook, Kaap Fisterra. Finis/terra betekent letterlijk het `einde van de wereld`. In vroeger tijden dacht men dat hier de wereld eindigde. De aarde was immers een platte schijf. De pelgrims liepen dus door naar Fisterra aan de zee, waar de Camino de Santiago letterlijk eindigt in zee. Het gebruik is daarbij, dat de pelgrim daar zijn kleding, die hij tijdens zijn tocht gedragen heeft, verbrandt. Dit als teken van zuivering en finale boetedoening. En dat is wat wij hier ook gaan doen!

We zoeken een plekje achter de rots, waar het kruis op staat, en zien dat al meerdere pelgrims hier hun kleding verbrand hebben. Ook zien we complete pelgrimsuitrustingen, die hier achtergelaten zijn door pelgrims: rugzakken, wandelstokken, wandelschoenen en shirts. Omdat veel pelgrims met het vliegtuig naar huis gaan, laten ze hier vaak spullen liggen, die ze niet mee kunnen nemen. We klimmen tot achter de rots, waar de wind minder sterk is. Om de beurt steken we een speciaal daarvoor meegebracht oud kledingstuk met een aansteker in brand. We hebben allemaal gekozen voor een oude onderbroek... Als de broek net brandt, haken we ze aan een gevonden pelgrimsstok, zodat ze volop kan opbranden. We maken er veel foto´s van, want het is een gedenkwaardig moment... Daarna komen er nog enkele Nederlanders, die hetzelfde doen met de rugzak. Ook zij laten hun wandelschoenen achter op de rots...

Na dit officiële gedeelte wandelen we hier wat rond en klimmen bovenop de heuvel, waar we een fantastisch uitzicht hebben op de Atlantische Oceaan met de branding van de zee.

We pakken weer onze fiets en fietsen daarna 300 meter door naar het echte eindpunt van de landpunt van Cabo Fisterra, de vuurtoren. Een prachtig gebouw en als we er voorbij lopen en de trrappen af gaan, zien we dat we hier op het eigenlijke eindpunt van de Camino Xacobeio (Sint Jaconbs route) zijn aangekomen. Hier staat een tweede natuurstenen kruis met een soort graf ervoor, dat vol ligt en volgehangen is met bloemen, bidons, wandelschoenen, kledingstukken en andere pelgrimsattributen. Op diverse plaatsen zijn pelgrtims hun kledingstukken aan het verbranden. Je ziet aan de mensen dat het indruk maakt... Het is een mooi gezicht én mooi moment. Met de prachtige Atlantische Oceaan op de achtergrond zitten mensen overal vuurtje te stoken met hun kledingstukken. Nadat we hier de nodige foto´s hebben gemaakt, vertrekken we vanaf Cabo Fisterra.

We fietsen de weg weer naar beneden, richting Fisterra, het kust-, en vissersplaatsje. Daar gaan we ook op zoek naar de albergue, want Pierre heeft in het routeboekje gelezen, dat we daar de stempel en de oorkonde van Fisterra kunnen afhalen. We zoeken de albergue en vinden die ook. Het blijkt echter een particuliere alberghe te zien. De eigenaar verwijst ons naar de alberghe municipal, waar de oorkondes uitgereikt worden. We laten nog gauw een stempel in onze pas zetten. Achteraf blijkt dat erg belangrijk te zijn gewest. We komen na enig zoeken bij de Alberghe Municipal. De signorita is heel vriendelijk en vraagt ons of we ook de stempel van de kerk van Fusterra hebben. Nee dus. Dan kan ze de stempel en de oorkonde niet uitreiken. Dat wordt tot vier uur wachten. Ze vraagt ons ook nog of we in Fisterra overnachten, in haar alberghe of in de andere. Als we daar de stempel van hebben, kan ze meteen haar stempel en de oorkonde uitreiken. Jo wijst op de stempel van de andere alberghe en met een leugentje om bestwil veretelt hij dat we daar vannacht slapen. Oh, dan is het goed! We krijgen de officiële stempel én de oorkonde. We moeten onze passen tonen en alle gegevens worden nauwkeurig genoteerd. Nu we ook het `Compostelaat` van de weg naar Cabo Fisterra in bezit hebben, hebben we dus officieel onze missie volbracht!

We rammelen van de honger en gaan eten in plaatselijk restaurantje; we eten een heerlijke salade (die kunnen ze hier wel maken hoor!) en frietjes met twee gebakken eieren. Voor het eerst zijn het geen slappe frietjes, maar krokant. We smullen ervan want we weten dat we nog een zware terugweg voor de boeg hebben...

We vertrekken weer uit Fisterra en nemen dezelfde weg terug. Bij een tankstation tanken we (water). De terugweg ga ik niet meer helemaal beschrijven, maar ik vertel er wel even bij, dat de stijgingen de afdalingen zijn geworden en de afdalingen de stijgingen. En volgens ons hadden we bij de heenweg meer afdalingen, dus dan weet je het wel... Inmddels is het weer warm. We nemen nog een keer de verkeerde afslag, waardoor we een berg voor niks geklommen hebben... Aan het begin van een lange klim fietst Theo vooruit. Zijn tempo ligt net iets hoger en omdat hij doorfietst is hij iets eerder bij het hostal, zodat hij al aan het verslag kan gaan werken. Niet lang daarna komen Pierre en Jo ook daar aan. Hondsmoe maar voldaan, zijn we. Lekker douchen en omkleden en darna wat eten.

We maken het vanavond niet zo laat, want morgen moeten we met 2 oorkondes op zak en met volle bepakking op de fiets weer terug naar Santiago de Compostela. Daar brengen we de dinsdag nog door. De weg terug naar Santiago is ook geen gemakkelijke, dat weten we nog van zaterdag...

De feiten van de dag:

Afgelegde afstand: 87 km.
Feitelijke fietstijd: 6 uur en 2 min.
Gemiddeld per uur: 14,4 km./uur
Totale afstand: 3.006 km.
Totale fietstijd: 205,8 uur
Weer: hele dag droog en volop zon, 16-24 graden, nagenoeg windstil

Pijoth ustedes saludos de Cabo Finisterra en Mazaricos. Wellicht a manana!

Met een fietselijke groet

Pijoth