Dag 8: Vézelay, dé verzamelplaats van Pelgrims

De wekkers lopen weer af en we worden weer rustig aan wakker. Nou ja, wakker, we hebben elke morgen hetzelfde gevoel: stramme benen, stijve spieren en een gevoel alsof het hele lichaam daags ervoren geradbraakt is.
We starten zoals gewoonlijk met het pakken van de tassen. Dit gaat steeds gemakkelijk én sneller. Je weet intussen waar alles zit (moet zitten) en alles vloeit soepel op de juiste plek. Nadat we bijna alles op de fietsen hebben zitten, deze fietsen vonden onderdak in een schuur, werden we door de gastvrouw uitgenodigd voor het ontbijt. Weer in haar beste kamer. Het zag er ook hier allemaal prachtig uit: weer kaas uit de regio, veel en lekkere eigen gemaakte jam én een gekookt eitje. Dit laatste was even wennen want het was erg zacht gekookt. In volkstaal wordt dan gezegd met “veel snot”, een “snotei” dus. De ook aan de tafel zittende Francaise vertelt dat dit een goede gewoonte is in Frankrijk en dat je gewoon met stukjes stokbrood een dergelijk ei moet leegsoppen. Nou, dat ging best en met wat zout en peper erbij was alles goed te doen.
Na afloop van het ontbijt werd de tekst voor de website afgemaakt en werd deze met de gebruikelijke foto's via de computer van de gastvrouw geplaatst. Dat viel nog niet mee met een Frans toetsenbord en met Franse instructies. Maar als jullie dit lezen is het zeker gelukt. Bij het afscheid nemen kregen we van de gastvrouw nog een gekookt eitje mee (dit keer extra hard gekookt !), een brok Franse kaas (Every-kaas) en een finke stomp brood. Genoeg voor een heerlijke lunch onderweg.
Na een laatste groet duwden we onze zwaar beladen fietsen de steile berg op: wat een inspanning, het zweet druppelde meteen van onze hoofden af. De waardering voor onze auto's die 's zomers de caravan omhoog moeten trekken steeg met de minuut. Waarschijnlijk was een en ander ook nog een beetje het gevolg van de bollekes bier en de vele glazen wijn die we daags tevoren vervolgens van de gastvrouw mochten ontvangen.
Boven aangekomen gingen we om ongeveer 10.10 uur op weg. Via Courtaoult fietsen we naar Butteaux. Volgens de beschrijving zouden we geen klimmen of klimmetjes tegenkomen. De waarheid is anders: we hadden de ene berg nog niet gehad of de andere volgde. Volgens ons ligt heel Europa vol met bergen behalve het platte Nederland, dus er staat ons nog veel te wachten. Maar nadat we de Ardennen hebben bedwongen - alweer dagen geleden - lijkt het steeds gemakkelijker te worden en draaien we er onze hand niet meer voor om. Zeker in dit verslag niet maar de waarheid is helaas toch anders. Als je een klim tegenkomt van 7 tot 8% en dan van 3 km. lang, fiets je in de 1:2 versnelling, zet je je verstand op nul, begin je te hijgen en te klimmen. Je fiets 6 à 7 km. per uur en je weet dus dat je dan binnen ongeveer een klein half uur boven bent. Daar kun je uithijgen, water drinken en je daarna (meestal) verheugen op een lange afdaling. En die wordt dan ook meestal gretig genomen: het record van Jo ligt op 62,3 km., veel te hard voor die zware fietsen, maar je weet wel. Soms gaat het gevoel en het enthousiasme boven de rede en laat je je gaan.
Onderweg, in Lignorelles, kwamen we twee (nieuwe) pelgrims tegen, nummer 5 en 6. Het waren Frans en Liesbeth. Een echtpaar van rond de zestig die samen op hun dooie gemak vanuit Utrecht de tocht gaan volbrengen. “We fietsen rustig aan en maken elke dag tussen de 50 en 60 kilometer”, aldus Frans, “en de kinderen komen ons straks met de auto ophalen”. Liesbeth was trouwens geboren en getogen in Venlo, dus ze kende de streek, waar wij vandaan kwamen. Ze was op de Stalbergweg opgegroeid.

Na ongeveer 2,5 uur fietsen kwamen we in de oude stad Auxerre: een prachtige stad met veel traditie en schitterende bouwwerken. We togen meteen naar de kathedraal Sint Pierre. En jawel hoor, achter in de kerk zat een mevrouw die ons wenkte want ze had ons meteen herkend als “des pelegrin”; we kregen een stempel en we voelden ons zo gelukkig als een kind. Theo moest van haar wel even de pet afzetten! Zij zelf wilde niet op de foto. Ze wees ons nog enkele leuke glas-in-lood ramen waarin afbeeldingen van Saint Jaques waren verwerkt. Die werden natuurlijk meteen op de gevoelige plaat vastgelegd.
Daarna togen we de stad in. Op die dag was het de bevrijdingsdag in (van) Frankrijk, dus ook veel festiviteiten in deze stad: een optocht voor kinderen, muziek en leuke terrasjes. Het leek wel koninginnedag.We genoten ervan.

Nadat we het stadion van Auxerre habben gezien, gingen we op weg naar het “jaagpad” langs de rivier de Yonne en het kanaal. Het kanaal is vroeger aangelegd om Parijs te bevoorraden, maar heeft thans een louter recreatieve functie. Ja, je ziet, hoort en leest wat tijdens zo'n pelgrimstocht. We vonden het startpunt maar gingen eerst genieten van een lekkere picknick, waarvan het menu inmiddels bekend is. Daarna startten we de tocht over het jaagpad, vroeger gebruikt door paarden die de boten moesten voorttrekken van en naar Parijs. Schitterend, de eerste kilometers waren een stevig kiezelpad, de volgende tientallen waren van beton of bethume. Over bruggen, onder bruggen, langs veel sluizen en prachtige plekjes. Op een van de pauzeplekjes moesten we allen `uit de broek`. Jo ging als eerste en ging achter een flinke houtstapel staan. Pierre en Theo volgden, maar werden op de vingers getikt door de eigenaar die er niet zo van gediend was. Hij sprak Theo en daarna Pierre boos aan. Pierre, niet zo goed in het Frans, deed alshof hij hij hem een dienst bewezen had. Hij was Oost-Indisch doof. Pierre zei achteraf dat hij hem zag aangekomen en kreeg van schrik een natte zeem.... Kennelijk durfde man ons drieën niet aan want hij ging weer naar binnen. Hij woonde in het sluiswachtershuisje.

We wilden deze dag per se Vézelay halen, dé plaats die elke pelgrim moet andoen. Theo en Jo hadden elkaar echter beloofd en vooral afgesproken om 's avonds geen ijs meer te eten (bij Lottie het laatste), maar wel overdag: we verheugden ons erop. Jawel in Châtel Censoir was het zover: heerlijk! We hebben nog nooit zoveel van een ijsje genoten! Het werd door een voorbijganger op de foto vastgelegd.

Op weg naar Vézelay, moesten we echter nog de nodige klimmen afleggen: 2,5 km, 2 km. En nog een laatste naar Vézelay zelf. Goh... wat ligt die stad op een hoge bult! Bij de benadering maakten we nog even de noodzakelijke foto's.

Boven aangeomen, het was inmiddels 20.08 uur, op zoek naar het klooster van de nonnen. Dat was nog eens een échte berg: we kregen in deze drukke toeristische straat veel aanmoedigingen, maar moesten uiteindelijk toch afstappen. Wie kan nou zwaar bepakt meer dan 20% beklimmen. Jo liep pardoes de sacristie van de kerk, de Saint Madeleine, binnen; de eucharistieviering was net afgelopen. Nadat hij zich verontschuldigd had, bood de kosteres alle medewerking: “Venez avec moi”, zei ze. We gingen naar de paters, want de nonnen runden de toko niet meer, maar de deur van 'het huis' was gesloten. De kosteres haalde de dienstdoende pater uit een kooruitvoering in de kerk. Deze kwam meteen. Nadat we ons hadden voorgesteld, nam hij ons mee naar zijn kamertje, kregen meteen de stempel en het adres van het onderkomen, met bijbehorende code (voor de deur) en de kamer. Geweldig!

In kamer 21 aangekomen, troffen we een (voet)pelgrim uit Veldhoven aan en nog een bezet bed. Wij zouden op 3 van de 5 bedden moeten plaatsnemen. Ons kennende gingen we op zoek naar een andere kamer en vonden een geschikte op nummer 22. We installeerden ons en verichtten de gebruikeijke handelingen. Daarna maakten we soep, eigen soep met behulp van de dompelaar die we (Theo) hiervoor hebben meegesjouwd. Heerlijke soep met een stuk overgebleven stokbrood. Wat kan het leven toch heerlijk en eenvoudig zijn.

Daarna gingen we in het dorp op zoek naar een welverdiend bolleke, of twee. Alles dicht behalve een chique hotel. “Dan daar maar naar binnen”, aldus Theo, want we zullen onze dagelijkse portie bier moeten hebben onder het motto: “Een dag zonder bier is een dag niet geleefd”. We dronken één biertje omdat de prijs/kwaliteitvetrhouding helemaal zoek was.
Daarna in de regen terug naar onze kamer, de code werkte nog, en bijna naar bed. Pierre dook onder de wol, en Theo en Jo genoten nog van een glaasje aanlenglimonade, ook al waren dat ook de laatste druppels en van borrelnootjes die ooit ergens onderweg waren gekocht. Daarna gingen ook zij voldaan, moe en tevreden naar bed.
De statistieken van vandaag: fietstijd 7 uur en 5 minuten, totale dagafstand 109 kilometer, totale afstand tot nu toe 768 kilometer. Weer: 's morgens droog warmer en een zonnetje, 's middags meer zon en in de avond regen, het was een warmere dag, 12–16 graden, windstil.

Zo, dat was het weer voor vandaag. Straks weer lekker slapen en ons verheugen op zondag 9 mei want dan hebben we een rustdag gepland. Uitslapen, naar de H. Mis en daarna de was doen.

Met fietselijke groet, Pijoth.