Dag 16: Rocamadour!

In alle vroegte gaat de wekker natuurlijk weer en we worden wakker in Martel. Wassen, aankleden, de tassen inpakken en vervolgens weer alles naar beneden sjouwen. We gaan naar het buurhotel, dat bij ons hotel hoort en treffen daar een zeer knorrige dame aan die ons nauwelijks goedemorgen wenst. Het dure ontbijt (!) staat in geen enkele verhouding tot de geleverde kwaliteit! Ieder één stuk stokbrood en één oud droog croissantje, ieder één minipotje met jam, ieder één minipotje met miel (honing). De dame in kwestie vraagt of we ook jus d'orange willen. Mais sûre madam! Dat hoort toch gewoon bij een frans ontbijt! Ze haalt een pak jus d'orange en we krijgen vervolgens een half (!) colaglas vruchtensap. Na een stukje stokbrood zijn we door de voorraad jam heen en Theo vraagt met zijn grootste charmes nog meer jam erbij. Krijgen we ocherm 3 minipotjes erbij. Ook deze zijn in een mum van tijd op en aangezien we alle drie niet zo'n liefhebbers zijn van die zoete honing, plundert Theo in een onbewaakt moment de jam van een andere ontbijttafel. Nou, en dat voor 8,50 euro per man! Kun je beter naar de fietsenmaker in Brive gaan... (zie ons vorige verslag...). Enfin, het wordt natuurlijk pas spannend als het enige andere echtpaar dat in het hotel te gast is, naar het ontbijt komt en helemaaaaaaal geen jam heeft gekregen. We hebben de vermoorde onschuld gespeeld en de dame achter de bar heeft zich waarschijnlijk eens achter haar oren gekrabd, want ze had toch echt twee (2!) jampotjes bij die ontbijttafel neergelegd. Om een lang verhaal wat korter te maken: het ontbijt scoorde het laagste van alle ontbijten die we gehad hebben. We dachten met weemoed terug aan "onze" Charles, die ons zó verwend heeft in Arcis...

Vandaag staat Rocamadour op het programma! Een rustdag! Nou ja... rusten. Vergeet het maar. Vanuit Martel vertrekken we (op de fiets!) naar Rocamadour en komen al gauw langs de Dordogne te fietsen. In het begin lekker langs deze mooie rivier, maar al gauw gaat het omhoog en ligt de Dordogne onder ons. We klimmen tot in St. Sozy en missen een bord. Daardoor komen we in het dorpje zelf terecht, wat helemaal geen straf is, want het heeft een prachtig, sfeervol centrum. We draaien links af en komen bij de brug over de Dordogne. Wat een statige rivier is dat. Aan de overkant ligt Meyronne, alweer een prachtig echt Frans dorp! We maken foto´s van de Dordogne en van het bord en van onszelf natuurlijk. Het is een mooie plek om te stoppen. We fietsen hiermee nog niet in de landstreek van de Dordogne, maar meer in de Lot. We fietsen door Meyronne, en zien een leuke camping liggen. De weg loopt vervolgens over een lang en breed traject en blijft redelijk vlak. We worden ingehaald door een Franse wielrenner, die belangstellend informeert waar we van daan komen. “De Hollade! Bravo!”, is zijn reactie. Na enige trijd gaat het rechts richting Mayrinhac/le/Francal. Het begin van alweer een dodelijke klim! 2 kilometer: 7%! Boven in het dorp hijgen we uit en houden er een korte pauze. Rocamadour is in aantocht en vol goede moed gaan we op weg naar L´Hospitalet, een dorpje vlak vóór Rocamadour. Het blijft steeds maar omhoog en omlaag gaan tot we tenslotte Rocamadour bereiken. We kijken van boven op dit prachtig gelegen dorp en maken foto´s. Wat een plaatje! Jo en Theo zijn er al eens vaker gewest, maar het blijft boeien! We bekijken de vele borden met hotels, maar besluiten eerst maar eens naar het Office du Tourisme te gaan. Daar vragen we of er geen overnachtingsplaatsen zijn voor pelgrims zijn, want Rocamadour is zelf ook een pelgrimsplaats. Dat blijkt inderdaad, we kunnen weer bij de zusters in het klooster slapen, maar de weg ernaartoe is wel spannend! De mademoiselle achter de tafel is zo vriendelijk om voor ons het klooster te bellen en jawe er is plaats! Niet te geloven! Midden in Rocamadour!

We gaan op pad en fietsen de bovenweg af en komen bij het Chateau. We slaan linksaf en volgen de Chemin de Croix, de kruisweg. Het blijkt een slingerende zigzag-weg naar beneden te zijn, nog steil ook! Met de fiets aan de hand volgen we de kruisweg. Op elke knik van de weg staat een kapelletje met de volgende statie van het lijdensverhaal. Voor ons is het ook een beetje een "kruisweg". De fietsen zijn maar net in bedwang te houden en sommige toeristen waarschuwen ons dat er beneden heel veel trappen komen... We komen aan het einde van de kruisweg en moeten met onze fietsen volgens de madam van het toeristenbureau dóór het grote gebouw heen. Zo gezegd, zo gedaan. En inderdaad: midden op het plein komen we een trap tegen van tientallen steile treden. Maar het klopt nog steeds wat de juf van het toeristenbureau ons vertelde. Fietsen gestald. Pierre let op de fietsen. We trekken heel veel bekijks en meermalen horen we: "Regarde! Ce sont des pelerins de la Route de Saint Jacques de Compostelle". Jo en Theo dalen de trappen af om eens poolshoogte te gaan nemen en inderdaag, 250 meter verder is een pelgrimshuis, hoog boven in Rocamadour. We bellen aan, en nog eens en nog eens. Niemand thuis. Jo kijkt eens achterom en we bellen nog 3 keer aan. Geen reactie. Nog één keer bellen. Net als we weg willen gaan, ja hoor, een monsieur en een madam van het pelgrimshuis ontvangen ons hartelijk en wijzen ons ieder een eigen aparte kamer! Twee douches en een wc. Het ziet er allemaal heel modern en verzorgd uit.

Jo en Theo lopen terug naar Pierre; de fietsen moeten 53 steile traptreden naar beneden! Dat gaat nooit lukken met die bepakking erop. Bepakking eraf en eerst de tassen naar beneden zeulen. Daarna de fietsen. Beneden weer alle bepakking op de fiets en op naar ons pelgrimshuis. We betrekken onze kamers en gaan... wassen! Want door het koude en natte weer zijn we daar veel te weinig aan toegekomen. We durven het bijna niet te zeggen, maar... echgtgenoten, we "ruiken" gewoon! Het wordt hoog tijd dat we de zaak eens fris wassen want eindelijk, in Rocamadour schijnt de zon en wordt het een beetje warmer. We (Theo) besluit(en) alles te wassen en de was op te hangen in de tuin van de soeurs. Nietsvermoedend zijn we vervolgens het dorp ingegaan en hebben daar een ouderwetse friet gegeten met een hamburger erbij. Pierre houdt het bij een broodje gezond. Vervolgens eten we een DIK ijs en gaan een glaasje of vier 'bollekes' drinken. We wandelen door Rocamadour en genieten we de rust. Heerlijk! De fiets even niet. Aan het eind van de middag eten we nog een hapje en gaan terug met de lift. In ons pelgrimshuis wacht ons een zeer onaangename verrassing: we hebben de was in de privétuin van de zusters opgehangen en dat was niet de bedoeling. Ze hebben alle was (!) afgehaald en in de keuken neergelegd. De was is dus echt nog helemaal nat en we zullen die ook wel niet meer droog krijgen voor morgen! Het eind van het liedje is dat de hele hal van het pelgrimshuis volhangt met onze was en dat onze piepkleine kamertjes net zo'n drooghokken lijken. Jammer, maar het is niet anders.

Er wordt gebeld met het thuisfront en vervolgens worden de verslagen bijgewerkt. Het is een beetje vervelend dat we in heel Rocamadour geen internet hebben want we kunnen onze verslagen en foto's van vandaag en gisteren niet publiceren... Jammer voor thuis... Morgen doen we ons uiterste best!

We eindigen deze mooie dag met koffie en koekjes en weten nog niet hoe we morgenvroeg een ontbijt moeten organiseren. Maar dat zien we morgen wel weer.

De feiten van de dag:
Afgelegde afstand: 24 km.
Feitelijke fietstijd: 1 uur en 40 min. (rustdag)
Gemiddeld per uur: 14,4 km./uur
Totale afstand: 1.340 km.
Totale fietstijd: 88,8 uur
Weer: hele dag droog, met redelijk veel zon en stapelwolken, warmere dag: 10-14 graden, weinig wind

Pijoth vous salut de Rocamadour! Graag à demain!

Met een fietselijke groet,

Pijoth.