Dag 18: Et voilá: le soleil!

De dag in Castelnaud Montratier begint weer om 7 uur, de tijd waarop de wekker afloopt. We staan op, wassen ons en kleden ons aan, waarna het routineklkusje van het inpakken begint. Altijd een heel gedoe, maar we worden er handig in. We zetten de tassen klaar voor de fiets, want de garage is nog niet open.

We gaan naar het restaurant waar het ontbijt geserveerd wordt. Dat bestaat uit stokbrood, croissants en pain au chocolat en natuurlijk... jam. Als we thuis zijn, kunnen we geen jam meer zien! De koffie is trouwens weer lekker.

We gaan een stempel halen bij de eigenaresse en rekenen af. Vervolgens weer de fietsen bepakken, waarbij Theo in een hondendrol trapt. Het “tuintje” voor het appartement (want dat is het eigenlijk) blijkt vol hondendrollen te liggen. Dus schoenen uit en schoonmaken. Stinken!

We staan nog even de Nederlandse buurman te woord en stappen op de fiets. We fietsen via Vazerac en Lunel naar Moissac. Een weg, die begint met een fantastische afdaling en die verder wat op en af gaat. Dit gedeelte is niet zo heel zwaar, zodat we al snel zo'n 20 tot 30 kilomerer weggetrapt hebben. We willen Jo overigens voordragen voor het lidmaatschap van het IVN of het Wereld Natuur Fonds, want Jo ziet sinds twee dagen overal bloemetjes in de berm: klaprozen, boterbloemen en margrieten. Je weet wel: die bloemen met dat gele hart en die witte blaadjes. Overal ziet hij ze staan en herinnert zich hoe onze ouders die vroeger wel eens langs de weg plukten en in de vaas zetten. “Mariabloemen” noemden wij ze toen. In Nederland zie je ze niet zo veel meer. We komen in Moissac aan, waarvan Pierre gehoord heeft, dat het een mooie stad zou moeten zijn. We gaan naar de oude abdijkerk, waar we binnen een kijkje nemen in de kerk. Er zijn wat bezoekers maar een echte ontvangst is er niet. De abdijkerk is in vroeger tijden een verzamelplaats van pelgrims geweest. In het enorme voorportaal sliepen de pelgrims op weg naar Santiago. Na de kerk bekeken te hebben, drinken we op een terras bij die kerk een koffie met (veel te duur) gebak en daarna fietsen we door naar de andere kerk in Moissac: de St. Jacques-kerk. Daar willen we graag een stempel halen, maar die kerk is gesloten. We maken er een foto van en besluiten dan maar alvast inkopen te doen voor de lunch: dit nemen Theo en Pierre voor hun rekening. Jo probeert uit te zoeken of we nog ergens een stempel kunnen bemachtigen. Na de inkopen gaan we naar het Office de Tourisme, dat ook gesloten is. Zonder stempel verlaten we tenslotte Moissac en fietsen langs een kanaal over een jagerpad langs de Tarn en langs een kanaal. Op een geschikte plek staat een picknickbank naast dat kanaal, waar we de lunch gebruiken. We treffen daar 2 lopende pelgrims: een Nederlander met zijn Franse vriendin. We kletsen wat met hen en vertrekken vervolgens weer. We slaan links af en komen tenslotte via Espalais op de brug over de Garonne, die hier samenstroomt met de Tarn. We nemen foto's van de Garonne en steken de rivier over en klimmen via een steile klim naar het stadje Auvillar. We fietsen door de stadspoort van dit authentieke stadje en bewonderen de prachtige stadskern. Mooi geplaveide wegen, een sjiek Hotel de Ville en midden op het plein de graanmarkt, een ronde overdekte graanmarkt. Het is een Monument historial. Daarna fietsen we door naar de rand van het dorp en kijken van daaruit van boven op de Garonne en de brug en de verdere omgeving van Auvillar. Prachtig!

Intussen is het zo´n mooi weer, dat truien in de tassen zijn verdwenen en dat we de lange fietsbroeken uittrekken. Le soleil is zó sterk, dat het eindelijk aangenaam is om te fietsen in de korte broek! We genieten hier van na al die kou en regen van de eerste 2 weken...

Via St. Antoine komen we terecht in Miradoux, een mooi plaatsje met een bijzondere kerk. Hoewel we van Pierre gehoord hadden, dat de route vandaag wat milder zou zijn, bevat de tweede helfst enkele lange en gemene steile klimmen. We moeten dus weer regelmatig aan de bak en realiseren ons dat Nederland in Europa eigenlijk het enige land is waar Onze Lieve Heer geen bergen heeft geschapen...
In Miradoux kan Theo Jo nog nét zover krijgen om mee de kerk in te gaan want daar staat... een beeld van Saint Jacques. En natuurlijk moet dat op de foto!

We fietsen vanaf Miradopux rechtstreeks naar Lectoure, onze eindbestemming van vandaag. We worden daarbij nog getrakteerd op enkele lange (3 kilometer...) klimmen en komen uiteindelkijk aan in Lectoure. Daar willen we gaan slapen bij een pelgrimsgite. Er zijn er 2 van in de stad. Beide zijn helemaal `plein` en ook de Prebéterie (parochiehuis) is helemaal vol. Het is vandaag ontzettend druk met pelgrims. Er zijn er wel 60 in de stad... volgens meerdere informanten. We zijn er onderweg ook veel tegengekomen. Als we de slaapzalen zien, waarin die mensen allemaal slapen, zijn we daar ook niet zo enthousiast over...

Er blijft ons nog één alternatief over, het plaatselijke hotelletje. Dat blijkt erg duur te zijn, maar we hebben geen keus. Ze hebben nog maar 2 kamers en verder is er in de stad niets meer te krijgen. Het alternatief is 30 kilometer door fietsen met de onzekerheid of er daar wel plaats is. We kiezen eieren (het hotel) voor ons geld en installeren ons in het hotel. Douchen en daarna gaan we eten bij een pizzaboer. Gelukkig tegengesteld: niet duur en erg lekker!

Dat was dinsdag 18 mei. Wij duiken weer ons nest in, want morgen zal weer een nieuwe etappe op ons wachten.

De feiten van de dag:
Afgelegde afstand: 93 km.
Feitelijke fietstijd: 6 uur en 20 min.
Gemiddeld per uur: 14,7 km./uur
Totale afstand: 1.531 km.
Totale fietstijd: 102,1 uur
Weer: hele dag droog, met de hele dag veel zon en een een zuid-westelijke bries(je) (tegen)

Pijoth vous salut de Lectoure! Wellicht a demain!

Met een fietselijke groet,

Pijoth.