Dag 23: De eerste Pyreneeëncol: de Col d'Osquich!

Zondag 23 mei. Met veel zorg heeft Pierre de route van vandaag voorbereid. Hij heeft geconstateerd dat er een echte lange col in de route van vandaag is opgenomen. Dat zal wel niet gaan meevallen... De Pyreneeën staan voor de deur. We hebben ze al enkele dagen van verre aan zien komen, maar nu is het moment van de waarheid! We moeten eraan geloven!

We worden om 7 uur wakker in het Hotel in Oloron St. Marie en de dagelijkse routine wordt snel afgewerkt: wassen, aankleden, inpakken. Om half acht staan we bepakt en gezakt klaar. Veel te vroeg want het ontbijt is pas om 8 uur. We kunnen de fietsen ook nog niet bepakken want ze staan nog achter slot en grendel. We besluiten nog wat op bed te gaan liggen om uit te rusten. Om 5 voor acht gaan we naar beneden en bepakken onze fietsen.

We maken gebruik van het ontbijt. Heerlijke koffie kunnen de Fransen maken, maar het ontbijt blijft erg beperkt: stukje stokbrood en croissantje met jam. Vandaag hebben we er ook (verse) jus d'orange bij!

We fietsen naar de kathedraal waar we weer graag de stempel willen ontvangen. Helaas is er niemand aanwezig in de kerk. We vinden het acceuil pour les pelerins en vinden zelf de stempel. Jo gaat op de uitkijk staan en wij plaatsen “illegaal” de stempel van de kathedraal in onze credecials.

Daarna zijn we meteen weggefietst en volgen de route langs Moumour, G'retonce en Geus d'Oloron en komen terecht in het plaatsje L'Hôpital St. Blaise. Er staat een uniek kerkje waar we naar binnen gaan. Eerst maken we foto's van elkaar, waarop we poseren met de pop van St. Jacques voor de deur van de kerk. In de kerk treffen we een juffrouw, die onze credecials weer voorziet van een nieuwe stempel. Het blijkt een zeer bijzonder kerkje te zijn met een licht- en audiovoorstelling. Je kunt met een audioapparaat en met lichteffecten kennismaken met de geschiedenis van de kerk. Wij hebben er echter geen tijd voor. We moeten door want we moeten vandaag St. Jean-Pied-de-Port halen.

We vervolgen onze weg naar Chéraute en dan naar Mauléon Licharre. Daar doen we inkopen in de Petit Casino want vanmiddag zijn alle winkels dicht: het is zondag! We kopen het gebruikelijke en stokbrood, het is overigens een heel aardig stadje.

We fietsen door naar Garindein, Ordiarp en vervolgens naar Musculdy. En daar begint het: de col d'Osquich. Een klim van 5 kilometer! Theo fietst in één keer naar boven tot de top. Pierre en Jo moeten enkele keren van de fiets. Het valt ook niet mee: het is wel 32 graden! We moeten een enorme inspanning leveren om boven te komen. Menig zweetdruppeltje heeft het gekost maar op de top worden foto's gemaakt. Een vriendelijke Fransman zet ons op de foto bij het bord met de “altitude 500”. We kletsen nog wat met de Fransman en daarna vertrekken we weer, een heerlijke lange afdaling die eindigt in St.Just. Daar gaan we picknicken op een mooie plek langs de weg. We hebben de lunch wel verdiend vandaag! Tjonge, wat een klim!

Via Bunus en Cibits komen we terecht op een grote voorrangsweg. Daar worden we opnieuw getrakteerd op een enorme zware klim van anderhalve kilometer. Boven staan we even stil bij een kruis, waar een aantal Jacobsschelpen onder ligt. We maken er een foto van. In Gamarthe volgen we weer een stukje rustige weg naar Lacarre (of is het Lakarre?). We merken dat we in het grensgebied van Frankrijk en Spanje zitten. Het is Baskenland, en wel Frans Baskenland. Vandaar dat de namen van de dorpen en steden allemaal in het Frans én in het Spaans (Baskisch) weergegeven worden.

We vervolgen onze route en komen in St. Jean le Vieux terecht. Een klein plaatsje. We eten er een ijsje op het terras en drinken er een Icetea. Daarna gaat het weer verder. Het is nog steeds stikheet (<30 graden!) en komen via een kleine toegangsweg in St. Jean-Pied-de-Port. Het toegangsweggetje is overigens 250 meter lang en 12%! We merken dat we in een pelgrimsoord komen want het wemelt er van de pelgrims, de meesten te voet.

We fietsen de stad in, een prachtige stad met de typische Franse sfeer. We zien een bord met een verwijzing naar een pelgrimsgîte in de stad, maar kunnen die niet zo gauw vinden... Dan maar naar het Office du Tourisme. Dat blijkt natuurlijk weer gesloten. Het is zondag...

Jo gaat informeren bij een hotelletje en Theo vraagt in een bar de weg naar de gîtes. Het hotelletje blijkt heel betaalbaar maar toch fietsen we eerst de Route de la Citadelle in. Blijkt dat daar wel 10 gîtes liggen. De meeste zijn vol. We komen bij een “coördinatiecentrum” voor overnachtingsmogelijkheden voor pelgrims en daar worden we snel geholpen. We krijgen een aanbod: een gîte met een kamer voor 3 personen voor 12,50 euro per persoon. We krijgen een plattegrond en dalen de steile centrale route de la Citadelle af. Zo steil dat we de fietsen amper in bedwang kunnen houden... We krijgen heel veel reacties: fietsende pelgrims zijn er duidelijk minder dan lopende. We worden aangesproken door Fransen, die verbijsterd reageren als ze horen dat we vanuit Nederland vertrokken zijn met de fiets. En ook hier weer de herkenning: Ah, Santiago... Ah, Saint Jacques... Ah, ce sont des pelerins de Saint Jacques... We komen Japanners tegen, die bijna van hun stokje gaan als ze ons op onze fietsen naar beneden zien komen. Ze maken foto's van ons. Erg grappig. We fietsen naar de gîte. We worden ontvangen door Didier, een vriendelijke gastheer. De fietsen worden “afgepakt” en gestald in de garage. De bovenverdiepoing blijkt helemaal beschikbaar voor pelerins. Een mooie kamer met twee stapelbedden, 2 douches, 2 wc's, een keuken waar we kunnen koken en ontbijten, en we kunnen de was doen en drogen op het balkon. Prima dus en dat voor 12,50 de man!

Nadat we gedoucht en omgekleed zijn gaan we in het stadje wat eten. Didier doet ons een suggestie voor een restaurantje. Jo en Pierre vinden eindelijk hun tagliatella en Theo eet weer een pizza. Het smaakt voortreffelijk na zo'n dag!

Daarna hebben we door de stad gewandeld: wat een prsachtig stadje is St. Jean-Pied-de-Port!! Mooie doorkijkjes, een aparte bouwstijl en mooie bruggen.

We gaan terug naar ons gîte en Theo werkt zijn verslag van de dag uit. Jo en Pierre bereiden de route voor morgen voor. We hebben boekje 2 uit en gaan morgen beginnen met routeboekje 3: de route door Spanje. Het blijkt niet helemaal vlekkeloos aan te sluiten omdat wij de route “Langs oude wegen” hebben gevolgd. De eigenlijke Sint Jacobsroute deel 1 loopt over Tours. Het derde boekje gaat er van uit dat we via de col de Somport de Pyreneeën doorsteken, maar wij nemen de pas van Roncesvalles (of Ronceveaux, zoals de Fransen zeggen). De aansluiting wordt gevonden en de route voor morgen ligt vast. Het ziet er allemaal dreigend uit! De Passo di Ibaneta is erg lang maar gelukkig nog niet zo steil... Maar er zal weer flink geklommen moeten worden! Het zal morgen weer een zware dag worden, zeker omdat de weersvoorspellingen ook niet mals zijn, het zal morgen bloedheet worden! Dus maak je borst maar nat!

De feiten van de dag:

Afgelegde afstand: 80 km.
Feitelijke fietstijd: 5 uur en 17 min.
Gemiddeld per uur: 15,1 km./uur
Totale afstand: 1.911 km.
Totale fietstijd: 127,4 uur
Weer: hele dag droog met heel veel zon, 17-32 graden, een noord-westelijk briesje (lekker verfrissend)

Pijoth vous salut de St. Jean-Pied-de-Port! Wellicht weer a demain!

Pijoth