Dag 25: 2000 Kilometer en Puente la Reina...

Dinsdag 25 mei.

Tjonge, wat een avontuur ! Samen met misschien wel 100 andere pelgrims slapen in één grote slaapzaal. We hebben er spijt van dat we gisteravond wat lang hebben doorgewerkt aan de weblog want het was half 1. Om vijf uur (ja hoor, je leest het goed: om 5 uur !) staan de eerste pelgrims naast hun bed ! We worden er al vroeg door gewekt. Ze staan allemaal op tijd op om hun boeltje in te pakken en hun rugzak weer klaar te maken voor vertrek. We hadden besloten om uit te slapen tot half 8. Dat lukt dus niet zo best want het opstaan en vertrekken van de medepelgrims gaat bijna continu door.

Om half 8 moeten wij er ook aan geloven en als wij opstaan is de hele slaapzaal leeg ! Ongelooflijk ! Wel lekker rustig voor ons want nu hebben wij alle plaats om onze spullen te pakken. Wassen, aankleden, de boel in de fietstassen en op naar de ontbijtruimte. Onvoorstelbaar, zoals dit pelgrimshuis is uitgerust ! Een complete keuken, zoals in een hotel niet zou misstaan. Iedereen is er tussenuit dus we hebben de hele santekraam voor ons alleen. We zetten koffie en we eten een riant ontbijt: stokbrood is door Pierre om de hoek gehaald en dat beleggen we weer met kaas, smeerkaas en ham en jam. We laten de keuken natuurlijk netjes achter zoals dat hoort en gaan onze fietsen bepakken: eerst de fietsen naar buiten en dan de bagage erop. We treffen er weer het echtpaar waar we de naam niet van weten, en dat we al eerder zijn tegenbgekomen. Bon camino wensen we hen als ze vertrekken. Tijd voor ons om ook te vertrekken.

We verlaten Pamplona, een grote maar ook mooie stad. Prachtige gevels, sfeervclle straten en mooie pleinen. Geweldige gebouwen. Een echte Spaanse sfeer. Zelfs de flatgebouwen in de buitenwijken hebben stijl ! Mooie kleuren, mooie bouwstijen: een lust voor het oog !

Misschien is het jullie al opgevallen dat we de laatste 2 dagen met de helm op fietsen. Dit is in Spanje verplicht ! Jo en Pierrre hennen er lang tegenop gezien. “Ik dink daat ik daat dink nao iene daag in den hook smiet”, was een reactie van Pierre. Beide geven ze nu aan dat de helm best wel luchtig zit en goed ventileert. Bovendien beschermt de klep tegen zoninval. Nou, da's meegenomen dus !

Omdat we wat lastig de stad uitkomen – we vragen wel een keer of drie de weg – wordt de TomTom van Theo ingeschakeld. Deze brengt ons feilloos naar de route, d.w.z. Naar Cizur Menor, een buitenwijk linksonder in Pamplona. Voor de Basken is het trouwens Uneta. In Cizur Manor treffen we na een stevige klim een Duitser uit Erfurt. Theo klets even met hem en het blijkt dat hij vanuit Genève vertrokken is. Hij heeft geen fietskaart maar fietst op plaatsnamen. We vertrekken weer en komen voor het gedenkwaardige feit te staan, dat we 2000 kilometer gefietst hebben ! Ja hoor: 2000 kilometer ! Niet te geloven ! We maken bij het plaatsnaambord van Cizur Mayor (of was het Cizur Menor) foto's met het bordje “2000” erop. Na elkaar gefeliciteerd te hebben, fietsen we weer verder richting Paternain, Larraya, Etxauri naar Citiza. Het gaat enkele keren stevig omhoog ! Enkele kilometers klimmen ! Via Echarri en Bidauretta komen we in Belascoain. Een prachtig dal ! We fietsen langs en rivier, dus is het redelijk vlak. We genieten van dit moment want het is een van de weinige waarop we niet hoeven te klimmen.... En jawel hoor, we krijgen er weer eentje vor de kiezen van tweeèn een halve kilometer. 7 a 8 proicent en ik verzeker je: dat is steil ! We hebben weleens proberen uit te rekenen hoe vaak we met onze trappers rond moeten. Dat komt dus dicht in de buurt van de miljoen keren..... Als we de top bereiken staat het zweet ons weer op het voorhoofd, en daar niet alleen. We hebben alle drie standaard een handdoekje over het stuur hangen om ons mee af te drogen als we een col geklommen hebben. Het is ook niet te geloven hoeveel we drinken ! De ene bidon na de andere ! We ontdekken in onze bidons zwarte puntjes: omdat we een zoet smaakje toevoegen aan ons water denken we dat dat een soort schimmel is. Vanavond gaan we die bidons eens goed schoonmaken !

Na een lange klim komen we aan in Artazu, een dorpje op de top van een berg, waar een winkel zou zijn. We fietsen het dorp in en met gevaar vor eigen leven wordt Theo bedreigd door een irritante keffer. Hij kijkt hem recht in de ogen en daar blijft het dan bij. Hij had gelukkig geen honger.... Op zijn beste Spanns/Frans/Engels informeert Theo naar de winkel en hoort dat er geen is. Dan maar veer verder.

We krijgen een heerlijke afdaling naar een beroemd punt in de route Saint Jacques: Puente la Reina. Een fantastische historische brug, die puntgaaf bewaard is gebleven in dit prachtige dorp. Na de afdaling zien we ze meteen liggen. Jo maakt foto´s van de brug, van de brug met ons, van de brug van onder, van de brug van opzij. Het is werkelijk een juweeltje ! Echt mooi. De brug is door een of andere koningin in het verleden speciaal aangelegd voor de pelgrims naar Sanbtiago om ervoor te zorgen dat ze geen natte voetern kregen als ze de rivier overstaken. Puente la Reina betekent dan ook letterlijk `Brug van de koningin`. We fietsen er overheen en door de stadspoort komen we Puente la Reina binnen. Eerst halen we natuurlijk de stempel bij de plaatselijke Offizina de Tourismo (of zoiets). We fietsen de hoofdstraat door: een prachtige historische straat met mooie oude gevels en heel veel sfeer. We kopen bij de bakker brood en bij de kruidenier de rest (o.a. Een grote fles koude cola)en willen aan de rand van de stad gaan eten. We vinden mooie bankjes en `slaapgras` voor Jo en drinken de cola. We vinden het op de bankjes dus veel te heet en fietsen de stad uit. Op een muurtje eten we onze lunch en Jo doet zijn dutje.... liggend op de harde weg. Hij heeft nog geslapen ook want hij heeft gesnurkt: dat is het bewijs !

We vertrekken weer en fietsen via Maneru, Cirauqui, Lorca en Vilolatuerta naar Estelle, een prachtig stadje. Eigenlijk willen we er omheen fietsen masar Theo heeft zoveel last van zijn achterwerk, dat we er een korte stop maken. We drinken er een groot glas cola op een terras en genieten even van de rust.

Daarna springen we weer op onze fiets en fietsen om de stad heen. Een prachtig gezicht maar we vergeten een foto te maken en de stempel te halen.

Via Ayegui en Iguzqui fietsen we naar Luquin en ons einddoel van vandaag is Los Arcos. De route Saint Jacques slingert zich om een drukke autosnelweg heen en loopt over een soort rijksweg, een route national. Een grote brede weg, waar amper een auto te bekennen valt. Die weg kunnen ze wel opruimen, reageert Jo. Iedereen rijdt toch over de snelweg. We vinden het allemaal een vervelende weg ! Hij blijft maar omhoog en omlaag gaan, het blijft maar klimmen en dalen. Net zoals in Noord/Frankrijk. Daar was dat ook zo. Dodelijk vermoeiend en elke keer als je denkt dat je boven bent, daal je even af en krijg je weer een klim voor je kiezen. Eindelkijk: nadat we twee keer de autosnelweg zijn overgestoken komen we in Los Arcos, een klein stadje. We gaan naar de plaatselijk Hostal, maar die is vol. De eigenaar heeft nog wel tegen een spotprijs een compleet huis in de aanboieding, waar we gebruik van maken. Daar hebben we drie kamers, een badkamer, een keuken en wasgelegenheid ter beschikking. Douchen en de was doen. Was ophangen en maar duimen dat die morgenvroeg droog is. Alles klaar en daarna eten natuurlijk.

We hebben in het hostal een pelgrimsmenu zien staan en we konden er eten tot elf uur. Komen we daar aan, was de keuken gesloten. In een ander restaurant hebben we een heerlijk verrassingsmenu gevonden: een pelgrimsmenu: Koude schotel vooraf, een soort hachee als hoofdgerecht en Jo drie vsarkenslapjes en een toetje na. Heerlijk gegeten vor een spotprijsje ! Wel eten wat de pot schaft. Dat gaan we vaker doen, zeggen we tegen elkaar. Ons valt op dat er steeds meer commercie ontstaat op de camino: het stikt van de hostals, de restaurants, de pelgrimsmenu´s etc.

Zo dat was het weer zo´n beetje voor vandaag. Ik moet nog even vertellen hoe ik hier dit verlag zit te maken. Ik zit moederziel alleen te werken op de laptop, helemaal alleen aan een tafeltje buiten op een terras van een plaatselijke bar, waar binnen werkelijk afschuwelijke muziek gedraaid wordt. Jo is binnen op de computer van de bar bezig met de foto´s voor de weblog. Het is buiten stil, Los Arcos ligt al in bed en dankzij een straatlamp kan ik de toetsen van het toetsenbord zien. Gelukkig staat er een biertje naast mijn laptop. Ach, het heeft wel wat..... Een late eenzame wandelende Spanjaard verklaart mij waarschijnlijk voor gek, maar dat is dat msaar zo....

De feiten van de dag:

Afgelegde afstand: 85 km.
Feitelijke fietstijd: 6 uur en 12 min.
Gemiddeld per uur: 13,7 km./uur
Totale afstand: 2.073 km.
Totale fietstijd: 139,8 uur
Weer: hele dag droog met heel veel zon, 20-29 graden, 's middags meer
bewolking, een stevige zuid-westelijke (lekker fris maar wel tegen)

Pijoth ustedes saludos de Los Arcos. Wellicht a manana!

Met een fietselijke groet,

Pijoth