Dag 26: Een lastige fietsdag

Woensdag 26 mei. Als we in Los Arcos wakker worden horen we de eerste pelgrims al voorbij komen en haalt beneden al een andere fietspelgrim zijn fiets uit de garage: 7 uur! We staan op en maken onze zaakjes in orde. Inpakken, wassen en aankleden. De was binnenhalen, die is voor de verandering een keer droog! Pierre gaat naar de plaatselijke bakker om de hoek voor stokbrood en de rest hebben we nog. Net als iedereen klaar is om te gaan ontbijten in de keuken, zet Jo voor de 2de keer een pannetje water op voor een tweede kop koffie. Hij draait aan de knop van de oven en... de stroom valt uit. We hebben met drie man het hele huis afgezocht naar de meterkast niet gevonden. Omdat het keukenraam op een blinde muur uit kijkt, wordt het dus een ontbijt in het donker. Na goed gegeten te hebben (met een te zacht gekookt eitje, een snoteitje dus, ruimen we alles op en gaan onze fietsen bepakken.

We sluiten de boel af en vertrekken. We fietsen naar de bar, en geven daar de sleutel af. Omdat er niemand is leggen we de sleutel op de bar. Dat het licht het niet doet, daar komen ze vanzelf wel achter... We hadden het willen zeggen, maar ja, tegen een lege tapkast is het zo moeilijk praten...

We fietsen weg en we gaan weer gewoon verder waar we gebleven zijn, de eerste helling komt er al weer aan. Onze stramme benen protesteren tegen de inspanningen die weer geleverd moeten worden. We fietsen via Sansol en Torres del Rio naar Viana. Het gaat elke keer maar weer omhoog en omlaag, we worden er moedeloos van. Elke keer denk je weer, hè nou wordt het eens rustig en kunnen we eens vlak fietsen of lekker afdalen, komt er weer zo'n pukkel. En wat we niet weten is, dat dat de hele dag zo zal blijven... Het lijkt wel of we steeds maar omhoog gaan. We denken dat we langzaam naar een hoogvlakte aan he fietsen zijn: de Meseta.

We komen aan in Logroño, een grote stad. In eerste instantie denk je aan “maatje Venlo” maar dan blijkt het een stad te zijn van 170.000 inwoners. We fietsen de stad in en komen terecht in de Santiagokapel aan het Plaza Santiago. We gaan de kerk binnen en vragen naar de stempel. Niemand weet ergens van en als we brutaal op de deur van de sascristie kloppen, zit daar een geestelijke die ons meteen een stempel geeft. Buiten maken we foto´s van het pleinbordje, van ons en van het plein zelf. Op het plein in in de betegeling van elke stad op de weg naar Santiago een logo en de naam in steen en brons afgebeeld. Mooi om te zien en te fotograferen. We zien alle steden die we nog tegen zullen komen. Het zijn er nog veel...
We gaan verder naar de kathedraal en komen daan het echtpaar op het plein tegen, waarvan we nog steeds niet de naam weten. Ook de kathedraal bezoeken we van binnen en ook daar krijgen we een stempel. Een mooie kerk overigens, die er van buiten net gerestaureerd uit ziet.

We drinken koffie op een terrasje en fietsen verder de stad uit. Wat een drama, nergens staat een bord om ons de weg te wijzen. We vagen de weg naar Burgos en Najera, maar niemand zet ons op de goede weg. Die Spanjaarden zetten nergens borden neer! Heel raar! Uiteindelijk zitten we aan de verkeerde kant van de stad (wat we niet weten...) en besluiten de navigatie te gebruiken. Die brengt ons netjes de stad uit, maar zoals gezegd, aan de verkeerde kant van de stad. We zitten inderdaad op de weg naar Navarrete, maar moeten uiteindelijk via Ladera en Entrena naar Navarrete. We fietsen dus zo´n 6 tot 8 kilometer om en zitten niet op de route. Eindelijk komen we in Navarrete, waar Theo bij een opruimende marktkoopman nog wat fruit bijeen vergaart. We gaan midden in het dorp de lunch gebruiken op een bankje en op het gras.

Van Navarrete gaat het via een hele lange, brede, rechte weg naar Sotes. Niet prettig fietsen, en zeker omdat de weg er weer steil omhoog gaat. We zitten er alle drie een beetje doorheen. De benen zijn een beetje `leeg`. We fietsen hier trouwens door de streek van de Rioja-wijnen. Uitgestrekte wijngaarden, zover het oog reikt. We zien alleen maar druivenstruiken, Een mooi gezicht! En overal komen we gigantische wijncoöperaties tegen. Enorme gebouwen met herkenbare logo´s er op. Je zou ze zo op het etiket van een fles wijn kunnen aantreffen. Van Sotes gaat het via Ventosa naar Hercanos. We moeten over een nieuwe snelweg en willen in Huercanos boodschappen doen. Behalve het feit dat we de hele dag die vervelende klimmen tegenkomen, waait het ook nog eens keihard, windkracht 5 tot 6. We hebben hem vaak pal van voren. Als we eens een keer mogen afdalen, krijgen we nauwelijks vaart omdat de wind ons parten speelt. In Juercanos is geen winkel te bekennen, terwijl ons boekje dat wel aangeeft. We fietsen moeizaam verder en komen eindelijk in de wat grotere plaats Najera terecht waar we inkopen doen. We trakteren ons op een koud blikje cola en een goedkoop ijsje, dat al bijna van het stokje valt als we de verpakking openen. He smaakt ook nog eens nergens naar. En we kopen een flinke can met water en vullen daarmee onze bidons want het leidingwater smaakt heel erg naar chloor.

Moeizaam en traag fietsen we verder naar Arenzana en Cardenas. We krijgen de trappers bijna niet meer rond en we schieten maar niet op. We besluiten in Badaran te overnachten. Het is welletjes geweest. We hebben er 85 op zitten en Santo Domingo halen we toch niet. Dat is nog 30 kilometer. In Badaran zien we in een zijstraat `Hostal` tegen de muur hangen. We fietsen de zijstraat in en bellen aan. Geen reactie. We bellen wel 10 keer aan maar geen reactie. Het ziet er gesloten uit. Ons slaat de schrik om het hart, dadelijk moeten we nog 10 of meer kilometer fietsen... Er komt een man de straat inrijden. Theo vraagt hem of het hostal gesloten is. Nee, melden bij de bar, de hoek om en 100 meter verder. Is er dan geen enkele Spanjaard, die op het idee komt, om bij dat Hostal een bordje neer te hangen dat doorverwijst naar de bar. We gaan naar die bar en treffen daar een meisje achter de tap, die compleet in paniek raakt. Ze begint in het Spaans tegen ons te ratelen, maar we bakken er niks van. Geen woord Engels spreken ze, die Spanjaarden... Ze belt en wijst naar de klok. De baas komt er zo aan, begrijpen we. Net als we Pierre willen gaan halen, om hem niet alleen te laten wachten, komt de baas. Ook geen woord Engels. En hij kan ook niet luisteren. Hij doet nauwelijks moeite om ons te volgen. We gaan naar het Hostal en komen met hem overeen dat we een kamer met 3 bedden kunnen krijgen voor 60 euro. Is te doen. Wij pakken alles af, bagage naar boven en daar douchen we en ruimen we op.

We gaan naar het dorp. Een restaursant bij de bar van de baas. Hij maakt ons duidelijk, dat de kok er om 9 uur is. Wij drinken een glaasje bier en krijgen er olijven bij. lekker! De bar zit vol met Spanjaarden. Alleen maar mannen. Het is een geratel van jewelste en de tv staat ook nog eens keihard aan. Er wordt ook flink gerookt. We worden gek van de herrie. Om 9 uur loopt de tent leeg en worden we via en uiterst vreemd trappetje naar boven gebracht, naar het restaurant. Dat ziet er uitstekend uit. Daar zitten we alleen en later komt er nog 1 man bij. De kok `kookt` voor ons, oftewel hij warmt het eten op. Alleen de salade is vers gemaakt en is heerlijk. Er zitten zelfs asperges onder! Ook het andere eten is overigens lekker, lasagna met frietjes erbij (!) en daarna een ijsje. We eten lekker en het kost bijna niks, bij wijze van spreken.

Dit betekende meteen en einde van een lastige fietsdag. We gaan op tijd naar bed en zien op tegen morgen. Want het gaat gewoon verder, omhoog, omlaag, omhoog, omlaag, omhoog, omlaag...

De feiten van de dag:

Afgelegde afstand: 85 km.
Feitelijke fietstijd: 6 uur en 33 min.
Gemiddeld per uur: 13,0 km./uur
Totale afstand: 2.158 km.
Totale fietstijd: 146,3 uur
Weer: hele dag droog, veel zon afgewisseld met bewolking, 17-25 graden,
een stevige zuid-westelijke (fris maar wel tegen)

Pijoth ustedes saludos de Badarán. Wellicht a manana!

Met een fietselijke groet

Pijoth